Charivari
Waar ik me echt, maar dan ook echt, het aller aller aller aller meeste aan erger in deze stad? Dat alles zo ontiegelijk, onvoorstelbaar, ongepast veel geluid moet maken. Metro’s, auto’s, bussen, vuilniswagens, bellende mensen, lopende mensen, deuren, liften – je weet wel, zo’n piepje per verdieping, dat is hier net een vrachtwagen in z’n achteruit -, natuurlijk brandweerauto’s, ambulances, maar ook hotdogkramen, reclame in taxi’s, motoren, truckers en ga zo maar door. Het gaat en moet hier allemaal zo hard. Ik weet nog wel de vierde dag na emigratie. Daar stonden we. Een beetje als heppie&peppie op 5th Avenue nog zoekende naar metro ingangen en straatnummers. Wat was het…
Transformatie van de truttenjas
Eindelijk. Een warm briesje en bloesem aan de bomen van de elfde straat tussen 6th Ave. en Bleecker . Volgens New Yorkers was dit de –quote- facking worst winter ever, waar nu –quote- facking finally een einde aan is gekomen. In schril contrast met het poederige licht dat de stad zo rond half 6 omsluiert, trippel ik volledig gehuld in het zwart door de straten van West Village. Aangenaam verrast, besef ik dat ik zo waar op tijd ben. In de bedwelmende muffin lucht van Magnolia Bakery wacht ik enkele minuten tot mijn eerste Carrie Bradshaw-ish event van start gaat: een booksigning in de Marc Jacobs bookstore. Aan de schrijfster …
Scheurende meeloperij
Zo’n driehonderd meter verderop zie ik een mede-eilandbewoner me voorgaan. Hij opent de deur en nog voordat ik mijn tussenstation heb bereikt, hoor ik dat hij er is. Octavio. Bij de leukste sappenman op 6th trillen de verse bananen en ananassen steevast van de planken. J.Lo, Justin of andere radio 538-achtige artiesten bulderen immer door de winkel zodra de iet wat gezette Mexicaan met eeuwige glimlach dienst heeft. “Ola Bo, how are you feeling today?” Ik antwoord dat ik wel iets tegen de vermoeidheid kan gebruiken. Een nachtje clubben op woensdagavond gaat me zo dik eind twintig –helaas – niet meer in de koude kleren zitten. Ons gebruikelijke praatje pot…
Meet onze nieuwste TNC aanwinst: Blogger BO from NYC
121 dagen New York. Ergens in november stapte ik uit het vliegtuig . Een bonkend hart, een jetlagged hoofd en een koffer om te blijven. Amsterdam werd met het passeren van de uitzonderlijk vriendelijke douaneambtenaar officieel ingeruild voor New York. “Welcome to New York, ma’am” en voor ik het wist stond ik buiten, stapte ik in een yellow cab en ging ik naar huis. Ons huis. De jongen die ik had leren kennen op het Amstelveldje droeg mijn koffer, hield m’n hand vast en enigszins gedesoriënteerd door de hysterische taxichauffeur, zag ik de lichtjes van de gebouwen bijna in slow motion aan de horizon verrijzen en het besef daalde in;…