Charivari
Waar ik me echt, maar dan ook echt, het aller aller aller aller meeste aan erger in deze stad? Dat alles zo ontiegelijk, onvoorstelbaar, ongepast veel geluid moet maken. Metro’s, auto’s, bussen, vuilniswagens, bellende mensen, lopende mensen, deuren, liften – je weet wel, zo’n piepje per verdieping, dat is hier net een vrachtwagen in z’n achteruit -, natuurlijk brandweerauto’s, ambulances, maar ook hotdogkramen, reclame in taxi’s, motoren, truckers en ga zo maar door. Het gaat en moet hier allemaal zo hard. Ik weet nog wel de vierde dag na emigratie. Daar stonden we. Een beetje als heppie&peppie op 5th Avenue nog zoekende naar metro ingangen en straatnummers. Wat was het…
Chill’m in wit
Ik ben een weekje terug in Nederland en zit ouderwets op de Amsterdamse ‘Schuyt’ een broodje te eten. Naast ons schuift een stel aan. Althans, stel. Overduidelijk een setje homovriend en vriendin. Beiden blond, beiden het accent zoals het betaamt in Oud-Zuid en beiden van die types die intrigeren&irriteren. Het meisje in de bediening arriveert aan hun tafel. Op de vraag wat ze willen drinken, antwoordt rondborst-en-bil: “Zeg, doe mij maar een wijn”. Okay. Een wijn. Op de vervolgvraag welke ze wil, begint ze in slow motion te lachen. Ze laat haar keelaardappel nog een extra rondje draaien en legt met een vleugje belerende toon uit dat ze niets van…