Scheurende meeloperij

Zo’n driehonderd meter verderop zie ik een mede-eilandbewoner me voorgaan. Hij opent de deur en nog voordat ik mijn tussenstation heb bereikt, hoor ik dat hij er is. Octavio. Bij de leukste sappenman op 6th trillen de verse bananen en ananassen steevast van de planken. J.Lo, Justin of andere radio 538-achtige artiesten bulderen immer door de winkel zodra de iet wat gezette Mexicaan met eeuwige glimlach dienst heeft.

“Ola Bo, how are you feeling today?” Ik antwoord dat ik wel iets tegen de vermoeidheid kan gebruiken. Een nachtje clubben op woensdagavond gaat me zo dik eind twintig –helaas – niet meer in de koude kleren zitten. Ons gebruikelijke praatje pot in mijn beste Denglish en zijn beste Mexi-enlish gaat van start. Ondertussen worden de watermeloenen, gember, grassprieten en weet ik wat meer verpulverd. Octavio brabbelt nog wat over het weer en ik besef me dat hij een beetje de bekende groenteboer op de hoek is geworden. Ook Manhattan wordt dus vanzelf een dorpje zodra je er lang genoeg zit. En dat, dat is fijn.

Blij, en met mijn Fatigue Fighter loop ik de deur uit. Via Christopher street zet ik koers richting Washington street. Langzamerhand verandert het straatbeeld. De meter schakelt vloeiend van standje hipster-ontspannen naar hipster-gelikt. Jep, ik ben in Meatpacking. Het district van dure mimosa’s,

onbetaalbare tassen, schoenen met rode zolen, gedrapeerde bontjes over leren jassen, zwarte zonnebrillen en…scheuren in broeken?

Natuurlijk is het fenomeen ‘afgetrapte jeans’ nooit helemaal verdwenen. Maar, is wat ik bij mijn moeder op foto’s uit de jaren 80 geregeld voorbij heb zien komen, echt weer terug? Ik sip langzaam mijn cappuccino op en zie ze overal. De naakte fashionista en fashionisto knietjes bevestigen aldus mijn vraag…”scheuren die broek, en wel nu” denk ik.

Bevangen door het idee, pak ik – zonder na te denken over de risico’s – een van mijn mooiere spijkerbroeken en zet er prompt de schaar in. Knip, gat, scheur. Vervolgens schaaf ik wat met een mes en kijk met een licht knikkend hoofd tevreden naar het resultaat. Drie dagen later zit ik met zwarte zonnebril, leren jas, nep bontje en scheuren in m’n broek op Top of The Standard. Zo, nu voel ik me ook hier thuis. Meatpacking behoort nu ook tot mijn dorp…alleen die tas en schoenen met rode zooltjes ontbreken eigenlijk nog… 

Je kan Bo volgen op Instagram: http://instagram.com/bo_nyc